What I saw
at Alice’s…
Τη λένε Alice.
Eίναι
ζωγράφος, αμερικανίδα , ηλικία απροσδιόριστη. Ίσως 70;;;. Δυό τόσο γαλάζια
παιχνιδιάρικα μάτια! Μια φιγούρα λεπτή, κάπως νευρική. Εδώ και καμιά 30αριά
-40αριά χρόνια μένει τα καλοκαίρια στην Πάρο, κάπου στο πουθενά, κοντά στη
Νάουσα. Σ΄ένα σπιτάκι παλιό, χωρίς ρεύμα. Το σπίτι είναι λίγο σαν την ίδια. Αλοπρόσαλλο…
Ένα κολλάζ από αντικείμενα που κάποιος θα τα πέταγε σαν άχρηστα, όμως η Αlice τα συνάντησε και τους έδωσε
μια θέση στη ζωή της. Από ένα παλιό άγαλμα (μην πάει ο νους σας σε κάτι αξίας…όχι
κ τόΟΟΟσο παλιό…)που το απίθωσε στο μπεντένι της ν΄ατενίζει τη θάλασσα, κι
αργότερα του φόρεσε κι ένα ζευγάρι γυαλιά που κάπου τα βρήκε ξεχασμένα σε μία
παραλία, μέχρι μια παλιά τσίγκινη γούρνα για να ταϊζουν τα γαϊδούρια, που την
μάζεψε από κάπου και από έναν ξεσκισμένο καναπέ σκεπασμένο με λουλουδάτο σεντόνι
που τόσο πρόσχαρα περιμένει να σε φιλοξενήσει στην μικρή αυλίτσα της…
Η φίλη μου
πηγαίνει στης Alice και ζωγραφίζει. Πήγα κι εγώ μαζί μια μέρα...Οι συνθέσεις, ό,τι
βλέπεις γύρω: γεράνια, μπλε παράθυρα, κληματόφυλλα, ένα καρπούζι , οι
ετερόκλητοι θησαυροί της. Κι αυτή η γελαστή, φιλική, αεικίνητη φιγούρα, ένα
καλόκαρδο ξωτικό, πότε να μας δείχνει κάτι πώς να το κάνουμε, πότε να φέρνει
καθαρό νερό για τα πινέλα μας, πότε να ανασύρει απ΄τον ετερόκλητο θησαυρό της
ένα λεύκωμα ζωγραφικής κάποιου αγαπημένου της ζωγράφου με ενθουσιασμό να
μοιραστεί μαζί μας, και για όλους μια
καλή κουβέντα, μια ενθάρρυνση…Η Αlice παρέα με τις τεράστιες σαύρες που λιάζονται στην πέτρινη πεζούλα
της….Η Alice που φεύγει για μια βουτιά με την παλιά σκονισμένη βέσπα…Η Alice που θες να γνωρίσεις…Η Alice…ίσως η πιο
πλούσια γυναίκα στην Πάρο!!!...
Είχα χρόνια να
ζωγραφίσω, ίσως και τριάντα…Αυτό το πρωινό στης Alice μου ξύπνησε μια παλιά χαρά. Θα το
θυμάμαι!
η ζωγραφιά μου...
Meet Alice...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου