Spring time...

Ο πιο πιο πιο αγαπημένος μου από τους Έλληνες συγγραφείς, είναι ο Αντώνης Σουρούνης...

Ήταν πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια περίπου, είχαμε πάει διακοπές στη Σύρο...Μέναμε στο υπέροχο φιλόξενο σπιτάκι του κυρίου Πέτρου και της κυρίας Μαρίας, κοντά στις Αγκαθωπές...Ο μικρός μου  ήτανε μωρό...κάπου 3-4 μηνών, ο μεσαίος λιγότερο από 2 και ο μεγάλος στα 6...Ήταν εκείνη η εποχή που θυμάμαι με νοσταλγία για πολλούς και διάφορους λόγους.Γιατί όλη αυτή η μωρουδομαμαδοκατάσταση είχε μιά ανεπανάληπτη γλύκα και μου έδινε μια τέτοια αίσθηση αυτάρκειας...Γιατί εκείνα τα χρόνια μπορούσαμε να πάμε διακοπές σε 2-3 νησάκια το ΄να πίσω απ΄ τ΄άλλο...Γιατί κάποιοι άνθρωποι υπήρχαν ακόμα στη ζωή μου...

Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν φεύγοντας για διακοπές και φτιάχνοντας τη βαλίτσα- μπαούλο-container για να χωρέσουν μέσα αποστειρωτές, μπιμπερό, παρκοκρέβατα, multi moulinex, ομπρέλες, καρότσια, κουβαδάκια, μάσκες, μπρατσάκια μίκυ, βατραχοπέδιλα διαφόρων μεγεθών, αντηλιακά, κουδουνίστρες, νεροπίστολα, και ό,τι άλλη μ.....ία μπορείς να φανταστείς...φυσικά ξέχασα μέσα στον κακό χαμό να πάρω κάτι απαραίτητο!!!Κάτι για μένα...Τα βιβλία μου για να διαβάζω....ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!!

Την επόμενη κιόλας μέρα, κατευθείαν Ερμούπολη, βιβλιοπωλείο ωραιότατο στο λιμάνι,(παρεπιπτόντως και γουρουνιά στο κολασμένο ιταλικό παγωτατζίδικο παραδίπλα), και εκεί (στο βιβλιοπωλείο δηλαδή...), μεταξύ άλλων,  αγόρασα για πρώτη φορά βιβλίο του Σουρούνη. "Γκας ο γκάνκστερ".

Δεν ήξερα ότι μπορούσα να ερωτευτώ μέσα από ένα βιβλίο...Και όμως...

Έρωτας με την πρώτη σελίδα!!!!

Υπέροχος τύπος...Υπέροχη γραφή...Υπέροχο συναίσθημα...Φυσικά ακολούθησαν και όλα τα άλλα βιβλία του με τον καιρό...Και πάντα σε διακοπές...Τα καλύτερά μου...Άνδρος και "Ο χορός των Ρόδων''.... Πάρος και "Το μονοπάτι στη θάλασσα".

Πριν λίγες μέρες λοιπόν τον νοστάλγησα...Έχω καιρό ν΄ακούσω να βγάλει κάτι καινούργιο και μου λείπει...Τον googlαρα λοιπόν κι έπεσα πάνω σε μια παλιά του συνέντευξη...Απολαυστική...Μεταξύ άλλων, κάπου λέει λοιπόν πώς τα κατάφερε κι έκοψε το κάπνισμα...

...''Σαν ένα ρούχο που πολυφορέθηκε, έλειωσε πάνω μου όπως και οι αμαρτίες οι άλλες. Όλα τα κρίματα έτσι πέφτουνε. Δεν φεύγουν με ταρατατζούμ. Τη στιγμή που τα βαριέσαι και λες «μα γιατί τα ‘χω επάνω μου, γιατί τα ‘χω πάνω στο κεφάλι μου», χάνονται!''...

Μ΄άρεσε τόσο η σκέψη του...Με εκφράζει κι εμένα...Αντώνη εμείς οι δυο ταιριάζουμε...άκου που σου λέω...

Κι ενώ πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, κοιμάμαι αποφασισμένη για μια τέτοια σκληρή αλλαγή (35 χρόνια είν΄αυτά...)...και μόλις ακούσω το γουργουρητό της καφετιέρας ξεαποφασίζομαι πάραυτα...αυτή τη φορά ο έρωτας μάλλον έκανε το θαύμα του...5 μέρες και σήμερα...Δεν ξέρω πως θα πάει...Θα δούμε...Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι θέλω να κρατάω τα χέρια μου απασχολημένα...Γι΄αυτό και τέτοια λογοδιάρροια σήμερα, γι΄ αυτό και έφτιαξα κι ένα ανοιξιάτικο bingo...εσείς θα την πληρώσετε όπως καταλάβατε...

Το bingo μπορείτε να το εκτυπώσετε εδώ.Έχω μια πιο δύσκολη εκδοχή, καρτέλες 4*4 και μια πιο απλή 3*3.Και τις κάρτες για τη μάνα του παιχνιδιού που πρέπει να τις κόψετε και να τις πλαστικοποιήσετε.

Αυτά για την ώρα...SWEET DREAMS....

P.S. Πάω να φάω ένα κιλό ηλιόσπορους, μετά λέω να βάψω τα νύχια μου και μετά να πλέξω  λίγο βελονάκι...Ή καλύτερα βελόνες ν΄απασχολώ και τα δύο χέρια;;Δέχομαι παραγγελίες για κασκολάκια...Σιγά σιγά μόνο γιατί τώρα μαθαίνω...