Καλή μας χρονιά!!!

Καλή χρονιά!!!

Άλλη μια χρονιά ξεκινάει....
Να τα περάσουμε όμορφα! Χαμογελαστά!!! Με υγεία!!! 
Με ενδιαφέρον! Με ιδέες! Δημιουργικά!

Ξεκινώντας η χρονιά στον αγιασμό, 
τα τελευταία 2-3 χρόνια, δίναμε στα μικρά το "μαγικό μαρκαδόρο" για να τους ζωγραφίζει όμορφα όνειρα στον ύπνο τους το βράδυ πριν.....την τρομερή πρώτη μέρα!
Δε θυμάμαι ακριβώς που τη βρήκαμε την ιδέα και το κείμενο και ειλικρινά λυπάμαι γι΄αυτό...
Επειδή όμως κάποια προνήπια θα ξανάρθουν και επειδή δεν είναι και τόσο δόκιμο, να ''σκάσει'' πάλι η ακριβώς ίδια έκπληξη...είπαμε να διαφοροποιηθούμε ελαφρώς...
Η ιδέα έπεσε με ένα αστεράκι, και τελικά καταλήξαμε σε κάτι τόσο απλό όσο και minimal, και που δεν απαιτεί και καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία...
Σε φακελάκι λοιπόν, με το όνομα κάθε παιδιού επάνω
ένα μικρό αστεράκι κομμένο από glitter αφρώδες υλικό 
και ένα γραμματάκι ....
Ελπίζω ν΄  αρέσει....

Θα βάλουμε κι εμείς ένα κάτω απ΄το μαξιλάρι μας 
για παν ενδεχόμενο!!! 

Για κορίτσια...
και 
Αγόρια...

Οι κανόνες της "παρεούλας" μας...

Με τους "κανόνες" δεν τα πάω και πολύ καλά.

Δε βλέπω νόημα στο να βομβαρδίζω τα παιδιά με κανόνες "φορεμένους". Προτιμώ να βγαίνουν από την ίδια την ομάδα, μέσα από την καθημερινή εμπειρία και τα περιστατικά που προκύπτουν. Πλην όμως δυσκολεύομαι κάποιες φορές, κυρίως με το θέμα του χρόνου, γιατί όλες αυτές οι διαδικασίες απαιτούν αρκετό χρόνο συζήτησης στην παρεούλα. 

Φαντάσου λοιπόν να πρέπει στην αρχή της χρονιάς, 

να έχεις όλο αυτό τον χαμό της προσαρμογής, της γνωριμίας μεταξύ μας και με το χώρο και τα υλικά, τα πιτσιρίκια που θέλουν όλα μαζί να σου πούνε ,σε σένα προσωπικά τα πάντα, (και να μην ακούσουν τίποτα απ΄ ότι λένε οι άλλοι), το δράμα του φαγητού, όπου πάνω στην πετσετούλα φαγητού βγαίνουν τα εκατομμύρια ταπεράκια που κανείς δεν ξέρει να ανοίγει,το δράμα της τουαλέτας όπου ζώνες κουμπιά και ενίοτε τιράντες (μα να μην πάει περιποιημένο το παιδί πρώτες μέρες στο σχολείο!!!...) μου τινάζουν το νευρικό σύστημα στον αέρα... 

Να προσθέσω στο γενικό χαμό το ανυπόμονο, αλλά απολύτως κατανοητό "εδώ πότε θα παίξουμε;;;", 

μια και οι γωνιές όλες φαντάζουν ελκυστικότατες from day one,

αλλά η 'σπαστική δασκάλα΄-εγώ- δεν αφήνει να μπούνε μέσα οι μικροί σίφουνες και να τα ισοπεδώσουν όλα, αν πρώτα δεν "εξηγήσουμε",

 δεν "συμφωνήσουμε" ΠΩΣ θα παίζουμε.

Αυτές οι "συμφωνίες" είναι που θα χτίσουν σιγά σιγά τη λειτουργία της ομάδας ,αλλά και τη ζωή μας στο νηπιαγωγείο.Είτε αυτές αφορούν το παιχνίδι στις γωνιές αλλά και στο διάλειμμα, είτε αφορούν τις σχέσεις μας, ακόμα και τον τρόπο που θα συζητάμε μεταξύ μας...Eίναι αυτές που θα βάλουν τη βάση για να μάθουμε να είμαστε μέλη σε μια μικρή ,τώρα, μεγαλύτερη αργότερα κοινωνία.

Η ζωή μας τώρα πια σ'αυτό τον μικρόκοσμο θα κυλάει έτσι...με κανόνες που θα φτιάχνουμε μαζί, γιατί βλέπουμε μπροστά μας όντως την ανάγκη ύπαρξής τους, και που μπορεί να αναπροσαρμόζονται και να εμπλουτίζονται καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς μέσα από όλη την ομάδα. 

Παρένθεση:(Έδώ λοιπόν είναι που σκέφτεται το μικρό...."Καλά δεν ήμουν σπιτάκι μου....Ας έμενα καλύτερα με τη γιαγιά που μ΄'αφηνε να τα κάνω όλα όπως θέλω....Τι το' θελα το σχολείο....Οϊμέ....") Τέλος παρένθεσης...

Τα δύο τελευταία όμως χρόνια, γιατί έχουμε πει...σ' αυτή τη δουλειά ακόμα και ένα βήμα πριν τη σύνταξη....μαθαίνεις....ανακάλυψα ότι βοηθάει απίστευτα να υπάρχουν από την αρχή, έστω κάποιοι βασικοί κανόνες για την ώρα της παρεούλας, έτσι ώστε να διασφαλίζουν ένα μίνιμουμ συνεννόησης και να εξασφαλίζουν ότι πράγματι θα υπάρχει η δυνατότητα συζήτησης αυτή την συγκεκριμένη ώρα. Ότι δε θα πάθουμε και τίποτα αν τους ορίσω εγώ από μόνη μου...  Αυτούς που εγώ θεωρώ απαραίτητους...

Ξύπνησε λοιπόν μέσα μου το Γ΄Ράϊχ και ΝΑ!!! 

Οι 5 βασικοί μου κανόνες ...

Φτιαγμένοι από μένα για μένα με αγάπη..."Φορεμένοι"!!! .....Της "παρεούλας"...

Τα υπόλοιπα θα τα φτιάξουμε σιγά σιγά όλοι μαζί...

Έψαξα και βρήκα και εικόνες που συνοδεύουν τους κανόνες μας και τους κάνουν πιο ευχάριστους. Πρώτες μέρες , κόβουμε τις εικόνες, τις κολλάμε, γράφουμε και τους κανόνες δίπλα και φτιάχνουμε μια αφίσα για την παρεούλα μας...

Εν χορώ τους επαναλαμβάνουμε (στρατός κανονικός σας λέω.....) όσο και όποτε κριθεί απαραίτητο...

Σας το εγγυώμαι...Με τέτοιες εικόνες....το καταδιασκεδάζουνε!!!!

Επειδή υπάρχουν πολλές υπέροχες παρόμοιες δεν μπορούσα να διαλέξω, και έχω φτιάξει από 2-3 για κάθε κανόνα και για όλα τα γούστα...Κρατήστε ό,τι σας ταιριάζει καλύτερα. (Έχω και με Ρακούν!!!! χαχα!!! Α ρε Τσέστερ...τι μας κάνεις....)

1...ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ
(ή σε όποιον άλλο μιλάει)

2... ΑΥΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ

3...ΣΤΟΜΑ ΚΛΕΙΣΤΟ

4...ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

5...ΣΗΚΩΝΩ ΧΕΡΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ

Αν σας αρέσουν μπορείτε να τις εκτυπώσετε....
 EΔΩ 

Νομίζω καλή ιδέα είναι να φτιάξω σιγά σιγά και διάφορες άλλες ταμπελίτσες που να υπενθυμίζουν πράγματα στα μικρά όπως ενδεικτικά σας βάζω αυτή εδώ που μ΄άρεσε πολύ  και λέω να την κολλήσω κοντά στις κρεμάστρες που βάζουν τσάντες και μπουφάν με τη λεζάντα....

Φεύγοντας....ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ....ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΤΙΠΟΤΑ!

...Να θυμηθώ να την κολλήσω και στο δικό μου γραφείο
 πρώτα απ΄όλα!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!

Τσέστερ, ξανά...

Πάει πολύς καιρός από τότε που έγραψα σ΄αυτό το μπλογκ τελευταία φορά...

Οι λόγοι πολλοί...

Κυρίως όμως το καινούργιο μου χόμπυ, που είναι τα κοσμήματα,

(πάρτε μια γεύση...)

και αυτό το χόμπυ, με τον ενθουσιασμό "του καινούργιου", τρύπωσε σε κάθε χαραμάδα ελεύθερου χρόνου, που ήταν ούτως ή άλλως λιγοστός....και...άστα να πάνε!!! Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και το βάρος του χρόνου που περνάει και στο νηπιαγωγείο μετά τα πενήντα διαπιστώνω ότι μετράει σαν το γνωστό  ...."έχω ένα μικράκι..ελεφαντάκι...τετρακόσια είκοσι κιλά!!!!λαλαλα..."

Σήμερα λοιπόν χαζεύοντας εδώ στον υπολογιστή μου τις φωτογραφίες του νηπιαγωγείου, βρήκα τις ωραιότατες παλάμες των φετεινών μικρών μου, που μου ρίχνουν μια γλυκιά μούτζα...

...μέσα απ΄την οθόνη... 
που τις φτιάξαμε όταν διαβάσαμε τον υπέροχο Τσέστερ, 

και είπα να τις μοιραστώ.

Αποτύπωμα με τέμπερες, η καρδούλα αποτύπωμα κι αυτή από σφουγγαράκι που κόψαμε, και την οποία πασπαλίζουμε με χρυσόσκονη προτού στεγνώσει. 

Πολύ απλό, πολύ ωραίο ...και εντελώς μα εντελώς συμβολικό!

Παραμυθάκι...

Aυτός ο χειμώνας , εντάξει...ήταν ένας κανονικός χειμώνας.
 Κρύος όσο πρέπει, με το χιονάκι του, με τα όλα του... Μέχρι και στα  μέρη τα δικά μας, 
μας έκανε τη χάρη και πρόσφερε σε πολλά απ΄ τα παιδάκια μας την πρωτόγνωρη χαρά του χιονιού, (και σε μας τους εκπαιδευτικούς της Γλυφάδας μια αναπάντεχη μέρα χαλάρωσης, που κανονικά ,μην το πείτε πουθενά, αλλά αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν ήταν κι απαραίτητη...αλλά εννοείται απόλυτα καλοδεχούμενη, δε λέω!!!).

Το θέμα των ημερών ήταν το χιόνι, 
που οδήγησε στα γενικότερα περί κρύου και ζέστης,
 που οδήγησαν χαλαρά με τη σειρά τους στο πιο πιο πιο κρύο μέρος που πάντα έχει ΚΑΙ χιόνι ...
και που με τεράστια χαρά αποφάσισαν τα πιτσιρίκια μας να επισκεφτούμε ,αν και λίιιιιγο μακριά, ένα τσακ, αφήνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη πίσω την οικογένειά τους για 2-3 βδομάδες όπως τους ζητήσαμε στο φανταστικό ταξίδι μας, (μόνο η Αριάννα κάπως είχε αγχωθεί και έλεγε ότι λίγο ζαλίζεται στο καράβι...) Και ποιο είναι αυτό;;;;

ΟΧΙ!!! Δε μαντέψατε σωστά...Δεν είναι η Κύμη Ευβοίας , αν και βλέποντας κανείς εκείνες τις μέρες, τον γραφικό ρεπόρτερ Γιώργο Τσελίκα να φτιάχνει χιονάνθρωπους θαμμένος στο χιόνι μέχρι τ΄αυτιά και να περπατάει ως άλλος spiderman πάνω σε ουρανούς καταχιόνιστων αυτοκινήτων φορώντας απίστευτους σκούφους, θα μπορούσε και να μπερδευτεί...

Ο Γιώργος Τσελίκας σε αποστολή στο Βόρειο Πόλο!

Αποφασίσαμε λοιπόν πού θα πάμε, μελετήσαμε υδρόγειο και χάρτες, 
χαράξαμε πορεία, ψηφίσαμε μέσο ταξιδιού,(το πλοίο πλοιο-ψήφισε έναντι μαγικού χαλιού και έλκηθρου!!!),φτιάξαμε βαλίτσα με τα απαραίτητα, 
σχεδιάσαμε με χαρτοταινία στη μοκέτα της τάξης το καράβι μας-παγοθραυστικό και ξεκινήσαμε αρχικά για το Βόρειο Πόλο.

Δυστυχώς το ταξίδι ξεκίνησε με μια αναπάντεχη δυσκολία. Χάλασε η φωτογραφική μηχανή του νηπιαγωγείου και έτσι....μόλις σας έχω φτιάξει...και ξέρω αγωνιάτε τρομερά για τη συνέχεια του ταξιδιού μας και το τι περιπέτειες μας περίμεναν εκεί, όπως και στην Ανταρκτική την οποία επισκεφθήκαμε αμέσως μετά....σας το χαλάω και σας υπόσχομαι να ανεβάσω μια καινούργια ανάρτηση εντός των ημερών (όταν δηλαδή θα χει φτάσει για τα καλά η Άνοιξη και φυσικά ο Βόρειος και Νότιος Πόλος θα είναι το πλέον κατάλληλο και ταιριαστό για την εποχή θέμα...)

Ελπίζω να καταφέρω να συγκεντρώσω το σχετικό υλικό...
Ως τότε όμως, τι σας έχω εγώ;;;Kinder Έκπληξη!!!
Ή μάλλον καλύτερα... 

Ένα τρυφερό και γλυκούτσικο παραμυθάκι για ένα αγόρι κι έναν μοναχικό πιγκουίνο, 
απ΄ αυτά που μ΄αρέσουνε...ξέρετε εσείς...και που μετέφρασα μαζί με τον μικρότερο γιο μου τον Κίμωνα και τον ευχαριστώ που βοήθησε, και που στα πιτσιρίκια άρεσε πολύ! 

 LOST and FOUND
ή αλλιώς 

ΧΑΘΗΚΕ-ΒΡΕΘΗΚΕ!...εδώ:

του OLIVER JEFFERS

(Παρένθεση 1: Εντυπωσιάζομαι με το πόσο λιτή γραφή, χαρακτηρίζει τη λογοτεχνία αυτής της ηλικίας σε άλλες κουλτούρες σε σχέση με τη δική μας....Είναι σχεδόν αδύνατο να εκφραστούμε εμείς οι Έλληνες με τόσο λιτό τρόπο....)
(Παρένθεση 2:'Οποιος έχει να μας χαρίσει μία φωτογραφική μηχανή, θα του κάνουμε βιβλιαράκι με ζωγραφιές, θα του πούμε τα κάλαντα δωρεάν τα επόμενα Χριστούγεννα και θα τον φτιάξουμε άγαλμα από πλαστελίνη!!!)

Φιλάκια!!!

Aγαπώ Frederick!!!

Αγαπητές/οί συνάδελφοι...
Πόσος καιρός πέρασε, από την τελευταία ανάρτηση....OMG!!!Τι να πω;Δεν ξέρω κι εγώ τι συμβαίνει....Η χρονιά κυλάει με ένα πολύ καλό τμήμα, 25άρι!!!φυσικά φυσικά... (Κύριε υπουργέ...Δε βγαίνει!!! Δε βγαίνει project, δε βγαίνουν γωνιές, δε βγαίνει παρατήρηση νηπίου....με 25άρι τμήμα... μικτό....μόνο η ψυχή της νηπιαγωγού βγαίνει.....Hello.... is there anybody out there????)

Επίσης κυλάει με τα συνήθη μαμαδο-εφηβο-επεισόδια....του τύπου κανένα φαγητό δεν μου πετυχαίνει...καμιά κουβέντα μου δεν είναι η σωστή, καμία πόρτα υπνοδωματίου στο σπίτι δεν είναι ανοιχτή, αντίθετα όλες οι πόρτες από τις ντουλάπες είναι ορθάνοιχτες και επίσης, σχεδόν κανένα ρούχο δεν είναι μέσα... Μέσα σ΄όλα μου προέκυψε και καινούργιο χόμπυ!!!

Κοσμήματα...Μάλιστα!!! Kι έτσι το καημένο το μπλογκάκι μου πέρασε σε δεύτερη μοίρα, στη μοιρασιά του ελάχιστου, σχεδόν ανύπαρκτου ελεύθερου χρόνου....

Για να καταλάβετε με ποοοοοόσο αργά αντανακλαστικά λειτουργώ φέτος ως blogger ένα θα σας πω:
Καλοκαίρι ήταν ακόμα όταν διάβασα ένα παραμυθάκι (στ΄αγγλικά) που μ΄έφτιαξε....και το οποίο βρήκα στο αγαπημένο blog του Teacher Tom. Τό ψαξα λίγο στα ελληνικά, δεν το βρήκα..."Frederick", ο τίτλος...Leo Leonni, o συγγραφέας.

Άρχισα λοιπόν χαλαρά να το μεταφράζω, κανα μεσημεράκι ξάπλα με το laptop, με σκοπό να το ανεβάσω... Αλλά με ζόρισε λιγάκι γιατί σε κάποιο σημείο είχε και ένα ποιηματάκι. Οιμέ!!!!Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό...Respect στους μεταφραστές ποίησης!!! Τι να πω...Ένα χαζοπαιδικό ποιηματάκι, καμμιά 15αριά στιχάκια  όλο κι όλο.... και τα είδα ΟΛΑ!!! Δεν ήταν χαϊκού, αλλά δεν ήταν δα και Σαίξπηρ!!! Με τα πολλά βέβαια, το ζάλισα από δω, το ζάλισα από κει... το κατάφερα...
Άντε τώρα να βρώ και τις εικόνες....Άλλη δυσκολία....Ας περάσει κανας μήνας ακόμα...

Ε, μετά άρχισε το σχολείο...ΟΕΟ!!! Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, ένα πράμα...Σήμερα θα τ΄ ανεβάσω, αύριο θα τ΄ανεβάσω...Έφτασε 28η Οκτωβρίου... Κι εκεί  που ψάχνω στο, όπως φαντάζεστε, ευρύχωρο και πάντα τακτοποιημένο, γραφείο- αποθήκη εκπαιδευτικού υλικού- ντουλάπα-βιβλιοθήκη για το Κανόνι της Ειρήνης...νά σου κι ένα κουτί με κάτι βιβλιαράκια που έφερε μια παλιά μαμά κάνοντας ξεκαθάρισμα το καλοκαίρι και μας τά φερε η καλούλα στο σχολείο,...αλλά βλέπεις ήταν 20 Ιουνίου κι εμείς φεύγαμε σα να μας κυνηγούσε το τσουνάμι στην ταινία The Wave....(σκανδιναβικό, αλλά ψιλομούφα...)

Κι έτσι δεν τα ΄χαμε δει...προσεκτικά..."Για να ρίξω μια ματιά", σκέφτηκα...Βλέπω ένα βιβλιαράκι που η ράχη του γράφει "Ο Φίλιππος", κάνω να το τραβήξω να δω τι λέει...έχουμε και μιά αδυναμία στο όνομα ως γνωστόν....Και ΓΛΟΥΠ!!!                                                            

Ο γνώριμος ποντικούλης!!!!

Πώς μου διέφυγε;;;;Βέβαια εκδόσεις...ψιλοτρεχαγύρευε...ίσως γι΄αυτό και δεν το είχα εντοπίσει...

Και έτσι, αφού πέρασε ένας μήνας ακόμη και κάτι...είπαμε ...μη βιάζεστε!!!!....με συγκίνηση σας παρουσιάζω μία μετάφραση που έκανα, ενώ ήδη την είχε κάνει κάποιος άλλος πριν...και που κανένα λόγο δεν θα είχα να κάνω...

Αλλά, όταν έχεις βάλει προσωπικό μεράκι σε κάτι, σίγουρα και τ΄αγαπάς και πιο πολύ...Έτσι κι αν ακόμα η δική μου μετάφραση είναι πιo ερασιτεχνική και οπωσδήποτε ολίγον after...εγώ την αγαπώ!!!

Όπως αγαπώ και τον Frederick, και το μήνυμα που φέρνει μαζί του, που και για μένα που είμαι μια μαμά παιδιών που ψάχνονται μέσα στο πανικό των σχολειοφροντιστηριακών υποχρεώσεων, των δύσκολων επιλογών και αποφάσεων, 

του αβέβαιου μέλλοντος σε μια Ελλάδα όπως τη ζούμε, 

αλλά κυρίως σε μια εποχή που η αγάπη για κάτι...μια γνώση ή μια τέχνη ή ένα χόμπυ, δυστυχώς αξιολογείται, μετριέται σε πόντους μελλοντικής εξαργύρωσης ...

...στέκει λοιπόν εκεί ο ποντικούλης και μας υπενθυμίζει αισιόδοξα,

 ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα που κάνουν τον κόσμο 

να γυρίζει...

Υ.Γ. Μου λείψατε φαίνεται...

Την ιστορία του Frederick μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:

Υπάρχει και ωραίο animation, στ΄αγγλικά όμως...

Ένα βιβλιαράκι από μένα,για μένα...

Λίγο χαλαρά περνάμε ακόμα....
αλλά ...έτσι...για να μην  ξεχνιόμαστε και τελείως, είπα να σουλουπώσω κάπως και να φτιάξω σε εκτυπώσιμη μορφή ένα βιβλιαράκι που φτιάξαμε στα πλαίσια επεξεργασίας του θέματος ο εαυτός μας πέρσι πρώτη φορά...κάπου στην αρχή της χρονιάς, λίγο στα βιαστικά.

Ένα απλό χαρτονάκι για εξώφυλλο, στο οποίο κόλλησαν ένα προσωπάκι και έφτιαξαν την αυτοπροσωπογραφία τους...
και λίγο λίγο κάθε μέρα και ανάλογα με το τι συζητούσαμε έφτιαχναν και από μια σελιδούλα του βιβλίου. 

Οι σελίδες είναι φτιαγμένες έτσι ώστε να τοποθετούνται ανοιχτές η μια πάνω στην άλλη και μετά να διπλώνονται όλες μαζί στη μέση, να μπαίνει και το εξώφυλλο και μετά να συρράπτονται. Η σελίδα με την οικογένεια μπαίνει στη μέση....(Λες και δεν θα το καταλαβαίνατε αλλά άμα το΄χεις το χούι....μιλάς πάντα σα να απευθύνεσαι σε 5χρονα!)

Ελπίζω να σας αρέσει και να φανεί χρήσιμο...

Έχω μία εκδοχή για αγόρια ΕΔΩ και μία για κορίτσια ΕΔΩ!

Να και κάποιες απ΄ τις δουλίτσες τους...

Μερικά από τα εξώφυλλά μας...

Ο Θάνος επιβεβαιώνει την ομοιότητα με το πορτρέτο του...

Ααααχχ αυτή η μετάβαση....

AAAXXX αυτή η μετάβαση από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό....εμένα προσωπικά μου βγάζει μια θλίψη, όλο αυτό...Είναι λίγο που τελειώνει η χρονιά...(για τον αποχωρισμό εννοώ, μην παρεξηγηθώ...κατά τ΄ άλλα..είπαμε 14 και σήμερα...), αλλά πιο πολύ είναι, που όταν μου ακουμπάνε τις αγωνίες τους για το Δημοτικό...να.... δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι΄αυτό που τους λέω, το ότι είναι πολύ ωραίο σχολείο κι αυτό, κι ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα μάθουνε τόσα πολλά όμορφα πράγματα...κλπ, κλπ.

Ο προβληματισμός μου, πάντα μένει ίδιος από κάτω... Το ΄χω ξαναπεί...
Πώς γίνεται να ξεκινάς το σχολείο με τέτοιο ενθουσιασμό και να το τελειώνεις με τέτοια απαξίωση;;; Πόσο λυπηρό...

...back to reality....

Εμείς πάντως ... αυτές τις σκέψεις τις κρατάμε για τον εαυτό μας. Αυτό που γίνεται με τα παιδιά είναι συνήθως οι γνωστές επισκέψεις στο γειτονικό μας Δημοτικό, με κάποια σχετική προετοιμασία και κάποια κοινή δραστηριότητα...Προσωπικά, θα προτιμούσα να καλέσουμε στο σχολείο τα μεγαλύτερα αδερφάκια των μαθητών μας, να μας μιλήσουν από πρώτο χέρι σαν παιδιά προς παιδιά, για το τι να περιμένουμε... Αλλά δεν το κάνουμε...Δεν το τολμάμε για την ακρίβεια. Κι αυτό, γιατί όποτε πετάγεται κανένα πιτσιρίκι να μας πει για το τι λέει η μεγαλύτερη αδερφή του ή αδερφός του για το Δημοτικό, η ψυχούλα μου τρέμει ελαφρώς...Έχουν ακουστεί διάφορα κατά καιρούς......Θα μου πεις, κι αυτό κομμάτι της προετοιμασίας είναι...δες τι θα το κάνεις...τι θα τους πεις για όλα αυτά...Εντάξει ....βρε συνάδελφοι,...μικρή είμαι ακόμα (50), μέχρι τα 67 που θα δουλεύω μάλλον, έχω καιρό ακόμα ...θα το δουλέψω μέσα μου πιο πολύ....

Προς το παρόν η γωνιά μπαλαντέρ (σας έχω ξαναμιλήσει γι΄αυτή), μεταμορφώθηκε σε σχολείο, εξοπλίστηκε με τετράδια, κασετίνες, στυλό, μολύβια,χάρακες,  χάρτες, υδρόγειο, αριθμητήριο, παλιά αναγνωστικά και άλλα βιβλιαράκια,πίνακες, κιμωλίες, αλφαβητάρια και πίνακες αναφοράς με αριθμούς και σφραγίδες για να βάζει ο δάσκαλος στις όμορφες εργασίες στα τετράδια....

Πριν το στήσιμο της γωνιάς, και μετά τη σχετική συζήτηση.... ζήτησα από τα παιδιά να ζωγραφίσουν πώς φαντάζονται το Δημοτικό σχολείο...Είχε ενδιαφέρον...Οι ζωγραφιές, ήταν όλες πολύ όμορφες, με πολλά παιδάκια, θρανία, πίνακες, μπασκέτες στην αυλή και τα αναμενόμενα, γενικώς...
Υπήρχε όμως και μία....τί να πω...Έκπληξη!!!

Ο Ιάσονας ήρθε μ΄αυτή τη ζωγραφιά και μου εξήγησε:
"Η δασκάλα έχει νεροπίστολα στο κεφάλι, που πετάνε νερό όταν θέλει να πει μπράβο σ΄ένα παιδάκι" (αριστερά και πάνω)...
 "Το μάθημα όμως το κάνουν μαζί και οι βοηθοί της, που είναι δυό ομιλούντες παπαγάλοι" (δεξιά στην εικόνα και πάνω)... "και αυτά είναι τα θρανία με τα καρεκλάκια των παιδιών", είπε ο Ιάσονας, δείχνοντας αυτά τα πορτοκαλί παραλληλόγραμμα σχεδιάκια, ξέρετε εσείς... 
"Και αυτά εδώ τι είναι;" ρώτησα εγώ για τα πράσινα τετράγωνα πραγματάκια με τα μαύρα σημαδάκια, πάνω στα θρανία;
"Αυτό είναι το μάθημα!!!", μου είπε.."Μελετάνε τα ζουζούνια που μαζέψανε στην αυλή!!! 

NO COMMENTS!!!
Τα είπε όλα !!! Τι σχολείο θέλει και με ποιόν τρόπο  θέλει να μαθαίνει...Συνδεδεμένο με τα ενδιαφέροντά του, με ευρηματικούς δασκάλους, εποπτικά μέσα, και επιβράβευση...
Εγώ τι να πω;;;

Σας - μας  το εύχομαι!!!